New Hampshire, 30-07-01 (Mile 1805)

Hoi, (voor je site)

Het leven gaat gewoon verder. De trail ook. Ik ben nu in New Hampshire, de op één na laatste staat. De trail heeft een einde en die begin ik te zien. Dat is beangstigend.

Deze keer geen swamps en muscito’s meer, maar nu zijn er bergen “The Whites”. Echte bergen? Ja, maar het Alpine landschap waar het handboek over dweept is het dus NIET. Op mijn zwerftocht door de Alpen heb ik geleerd dat je daar altijd sneeuwtoppen ziet, maar die hebben ze hier niet, het is ook te zacht, te glooiend, te groen, geen keiharde rotspartijen. Ik zou zeggen, ”geen Alpine landschap maar “Mongolië””. Daar lijkt het op (maar hier geen 4 jarige jochies in volle galop door de vlaktes op een paard)

Het weer heeft zich ook aangepast. Overdag is het nog warm, maar s’ avonds koelt het af. Dan wordt het koud, zeker als je hoog staat met je tentje. De voorspellingen zijn regen en s’avonds Thunder Storms. Dat wordt leuk, want ik heb nog 4 dagen Ridge Walk, boven de boomgrens, voor de boeg. We zullen wel zien.

Het is hier mooi, het is hier stil. De stilte van een gebergte, HEERLIJK!!! Geen auto’s of andere machines, maar het is hier echt stil.
Het is hier wel druk, veel toeristen. Voor deze toeristen zijn er hutten. Die hutten kosten $60 per nacht! En tent sides ($6). Géén shelters ! Dus ToeK staat ge-stelth-campt in het bos. Dat kan vandaag nog, morgen ook nog, maar dan ben ik boven de boomgrens, maar we zullen wel zien.

Na deze toeristen bergen (nog ± 75 mile), komt Maine. Daar zijn we weer met ons zelf de Thru-hikers. Dan hebben we weer shelters en kun je weer overal je tent opzetten. Dan heeft de trail geen bruggen meer en moet je weer gewoon door de stroom.

                                                                  02-08-01 (mile 1854)

2 dagen later. Gesteth campt op Mount Wild Cat.
De Thunder Storms bleven uit. 1 regenbui gehad, voor de rest is het blauw, bloedheet en windstil.

ToeK is een mazzelbeer. Mopperde ik 2 dagen geleden nog over Mongolië met glooiende groene bergen, nu niet meer. Ik ben over de “Presidental Range” heengegaan in 2 dagen. Dat is een ridge met een serie bergtoppen. De Appalachian Trail gaat traditiegetrouw over Alle toppen, niet met Swissen barks (zig-zag om het hoogte verschil per meter wat te beperken.), maar strak en hardcore naar boven. Voor de kenners, Corsica was heftig, dit is bizar, dit is puur klimmen op de steilste stukken en de iets minder steile stukken zijn rots trappen, waar je niet je eigen stappen bepaal, maar door de rotsen gedwongen word (te) grote stappen te nemen (zelfs ik). Nu is omhoog slopend, maar omlaag is een ramp, het sloopt je knieën. Continu het dreunen van het volle gewicht van je rugzak op de gewrichten is niet gezond. En dat voel ik aan alle kanten!

Het uitzicht daar integen is adembenemend (foto’s komen nog). De Hooggebergte kick. Dat kan je niet beschrijven, dat moet je in je hebben, want als je eenmaal op de ridge bent, ben je koning van de wereld. Alles om je heen is speelgoed, je vliegt. Als dan het strak blauw is en windstil met een uitzicht van 70 km. Dan kijk je op de Mount Washington van Canada tot Vermont.

En weer omlaag naar de volgende berg, over eindeloze velden, over benenbrekende rotspunten, op elke stap kun je een enkel verzwikken of een been breken. Het is hier loodzwaar maar gaaf,gaaf,gaaf!!!

De Whits zijn beroemd in Amerika, heel veel toeristen lopen hier op de trail; hijg, hijg, puf, puf, steun, kreun, kraak piep.
Hij/Zij heeft de waterfles al leeg voordat de eerste berg genomen is. Met rode koppen snakken ze naar adem, Steunend op hun hike-stokken maken ze ruimbaan voor de thru-hiker.  Zoef, zoef,zoef, er langs heen, bocht om……weg, die zien ze nooit meer terug. Het gemak waarmee wij langs de toeristen stuiven moet onthutsend voor ze zijn. Het kost absoluut geen moeite om met rugzak, een toerist zonder iets, in te halen. Ze hebben zelfs ontzag voor je. Achter je hoor de ene toerist de andere uitleggen dat thru-hikers uit “Georgia” zijn komen lopen (Men heeft niet door, hoever hen gekakel draagt in de bergen) en dat, dat een dikke 1800 mile is.  De snelheid die je hebt ontwikkeld na 4 maanden oefenen is een kick!!

Als ik niet op de volgende stap een been breek, loop ik de wereld rond.  Je grijnst in je zelf, want je weet dat het geen bluf is.  Als je op de afdaling, langs een sportschooltype stuift, dan weet je al wat er gaat gebeuren………val geluiden achter je. Ze waren met hun 3en, dus heb ik niet omgekeken, bij de 2^e ploeg trouwens ook niet (Ze doen pogingen je bij te houden).

IT’S A GAME !!!!

De hikers gemeenschap is nu danig in de war, niemand betaald $6 voor de shelter, dus kampeert iedereen in het bos. Het gevolg hiervan is dat ik al in geen week meer een thru-hiker heb gezien. Dat zal straks wel weer komen, in Maine.

Ik heb nog geen moose (eland) gezien, maar dat komt nog, hebben ze me beloofd. Morgen re-supply in Gorham, dat betekend me de hele dag klem eten, wassen, boodschappen doen, postkantoor, internet, koffie drinken, bellen, vitamine scoren………en nog veel meer van dat soort dingen dus.     (nog 299 mile)

Dag later. Nu in Gorham.

Ik zit in een regen poncho en regenbroek voor de landromat (wasserette) ±35˚ C.  
Al mijn kleren zitten in de wasmachine.

Een dorp, dus veel auto’s, veel pizza’s en veel shops. Ik ben al in de supermarket geweest. De rugzak is weer topzwaar van alle voorraden. Ik wacht op mijn lief, dus ik loop heel langzaam. Het gevolg hiervan is dat je voor 7 à 8 dagen eten moet versjouwen, en dat is veel, ik eet me klem. Wat wil met zulke fysieke arbeid de gehele dag.

Ik ben hier heen gelift. Vanaf de trailhead (de plek waar de trail de weg kruist) ± 8 mile. Ik kreeg een lift van twee hippe dames van ± 45 jaar oud. Eerst reden ze door, dan zie je ze druk overleggen met elkaar en vervolgens stoppen.
Er werd mij gevraagd, of ik geen gangster was…. “No, a hungry hiker”, heb ik gezegd. Oh, dan was het goed. (ikke, a gangster? Ik '...........censuur...........' (niet tegen mijn lief vertellen, want het is een verrassing voor haar)) (((webmaster: lief leest nog mee))). 
Censuur opgeheven, zijn lief heeft haar verrassing gehad: "Ik heb een baard van slechts 5 weken" was de oorspronkelijke text.

Thru-hikers herken je zo in het dorp. Ik kwam net “Woekie” en “Two ‘O’ Four” tegen. Natuurlijk ook met baard!!! Sommige trail namen zijn zo raak gekozen.
“Woekie” is een gozer met een enorme bos rood haar en een grote baard. Als je hem zou zien en hij zegt je dat hij “Woekie” is dan geloof je hem acuut. De “Woekie” is de co-piloot van Han Solo uit StarWars (voor in-siders).

Hoe is het met de was???                   GOED

Straks naar de out-fitter voor brandstof voor de stoof. Dan naar de bibliotheek voor het internet, daarna voor de 3^e keer wat eten en een koud biertje.  Daarna terug liften naar de trail. Nog 1 dag in New Hampshire en dan ga ik Maine in. Dat is staat nummer 14 (de laatste!!)

Weer strak tegen de berg op en er stijl vanaf. Tegen iedereen aan wie ik vertel dat mijn lief komt, om de 100 mile wildernis van Maine te hiken, lacht………Lucky Basterd…

YES ToeK is een lucky basterd, en ik geniet er van……..Het Leven Is Goed!!!!

                                                                           ToeK (nog 297 mile)